Jedan od većih problema jugoslavenskog fudbala, baš kao što je slučaj i sa današnjim bh. fudbalom, bila je preduga zimska pauza. Fudbalska bubamara se krajem novembra ili najkasnije sredinom decembra zaustavljala, a prvoligaške borbe su se nastavljale tek krajem februara ili početkom marta naredne godine. Zimska pauza najteže je padala klubovima iz unutrašnjosti Jugoslavije, koji su tokom zimskih mjeseci bili primorani napuštati svoje gradove i odlaziti na na dugotrajne pripreme po Hercegovini, Dalmaciji i Crnoj Gori. Nemali broj jugoslavenskih prvoligaša spas je pronalazio u inostranim turnejama, koje su s jedne strane predstavljale priliku klubovima da zarade novac gostujući po egzotičnim destinacijama, ali su s druge strane, te nosile sa sobom probleme, jer su se igrači sa istih znali vraćati poprilično iscrpljeni zbog dugih putovanja i velikog broja utakmica koje su tom prilikom morali odigrati.

Kao spas za publiku, željnu fudbala tokom "mrtve" sezone, pojavili su se mnogobrojni zimski turniri koji su se odigravali u toplijim krajevima Jugoslavije. Gotovo svako veće mjesto na primorju i u Hercegovini, imalo je svoj turnir koji je kroz godine prerastao u tradicionalni. Među najpoznatijim turnirima bili su Hajdukov "Trofej Marjan" koji je početkom osamdesetih godina prebačen u ljetni termin, Rijekin "Zimski kup Gornjeg Jadrana", "Titogradski turnir" u organizaciji Budućnosti, a nešto kasnije i "Memorijal Andrije Ankovića" u Gabeli.

Najdugovječniji od svih zimskih turnira, bio je čuveni Veležov "Februarski turnir". Svoje prvo izdanje, "Februarski turnir" je doživio 1965. godine, a pokrenut je u čast 20. godišnjice oslobađanja Mostara od fašističke okupacije. Mostar je 14. februara 1945. oslobođen od fašista pa je taj datum, priznat kao gradski praznik, bio povod za organizaciju ovog turnira koji se održavao sve do ratne 1992. godine. Na njemu su tokom tih 28 godina učestvovali najbolji jugoslavenski klubovi, mnogi timovi iz Evrope, pretežno Istočne, ali i dvije reprezentacije, Poljska i Sovjetski savez.

Sarajevo na "Februarskom turniru" 1971. godine
Stoje: Jesenković, Fazlagić, Tešan, Muftić, Vujović, Muzurović.
Čuče: Harambašić, Dupovac, Petković, Antić, Šljivo.

Iako je turnir startao još 1965. godine, Sarajevo je svoje prvo učešće na njemu uzelu tek u njegovom sedmom izdanju, u februaru 1971. godine. Naime, tokom druge polovine šezdesetih godina, Sarajevo je u zimskom periodu odlazilo na inostrane turneje po Sjevernoj Africi i Bliskom Istoku, te je samim tim bilo spriječeno da ranije uzme učešće na istom. Inicijalno, Sarajevo nije trebalo učestvovati ni te godine, obzirom da su planirani učesnici, pored domaćeg Veleža, trebali još biti i branilac naslova Željezničar, ljubljanska Olimpija, te aktuelni prvak Jugoslavije, Crvena zvezda.

Međutim, Zvezda je zbog turneje po Južnoj Africi morala otkazati učešće, a nakon što je poziv Veleža odbio i splitski Hajduk, rukovodstvo mostarskog kluba se obratilo Sarajevu, koje je u tom trenutku boravilo na pripremama u Počitelju i Čapljini. Osam dana prije početka turnira, 5. februara, bordo tim je prihvatio poziv Veleža i po prvi put zaigrao na ovom prestižnom turniru.

Duel Svetozara Vujovića i Edina Spreče

Sedmi Veležov turnir je otvorenim svečanim defileom u petak 12. februara, a polufinalni mečevi su bili na rasporedu dan kasnije. Prvi protivnik našeg tima bio je gradski rival, Željezničar. Zanimljivo, iako su Sarajevo i Željezničar kombinovano učestvovali čak 17 puta na ovom turniru, samo te 1971. godine učešće su uzela oba sarajevska prvoligaša.

Duel gradskih rivala je izazvao veliku pažnju mostarske publike, pa se na tribinama stadiona pod Bijelim Brijegom okupilo oko 4.000 gledalaca. Trener Sarajeva, Srboljub Markušević odlučio se za sljedeći sastav: Muftić, Fazlagić, Tešan, Jesenković, Vujović, Muzurović, Harambašić, Šljivo, Petković, Dupovac, Antić.

Susret je protekao u izuzetno uzbudljivom toku, sa mnoštvom prilika na obje strane, ali je publika na golove čekala sve do same završnice, tačnije do 72. minute, kada je Josip Bukal zatresao Muftićevu mrežu i doveo Željezničar u vodstvo od 1:0. Sve dileme oko putnika u finale riješene su pet minuta prije kraja utakmice, kada Duško Bajić postiže pogodak kojim ovjerava trijumf Željezničara.

Muftić izbija loptu ispred napadača Olimpije

Drugi dan turnira otvorili su Sarajevo i Olimpija utakmicom za treće mjesto. Za razliku od prvog dana, Markušević se ovog puta odlučio na nekoliko rokada u timu, pa su se u prvih 11 umjesto Fazlagića, Jesenkovića i Dupovca, našli Hadžihasanović, Tošić i Mušović, dok su tokom utakmice priliku za nastup dobili još Demir i Šaran.

U duelu sa Olimpijom, bordo tim je zaigrao mnogo bolje nego dan ranije. Već u 3. minuti, Sarajevo je stiglo do vodstva kada centaršut Harambašića u pogodak pretvara Mušović. Dvadeset minuta kasnije, isti igrač je preciznim udarcem sa 15 metara po drugi put savladao Škorića i postavio konačan rezultat meča.

Sarajevo je tako svoje prvo učešće na "Februarskom turniru" okončalo osvajanjem trećeg mjesta, dok je u finalnom meču Velež savladao Željezničar.

Fotografije sa turnira

Ekipa Sarajeva uoči utakmice sa Željezničarom

Prvi dan turnira
Duel Džemaludina Mušovića i Envera Hadžiabdića